Άρθρο στην εφημερίδα "Η Αξία"
To θέμα της παιδείας αποτελεί σταθερή προτεραιότητα της νέας
διακυβέρνησης, καθώς είναι ένα θέμα που συνδέεται όχι μόνο με το μέλλον
των παιδιών μας, αλλά με το μέλλον της χώρας μας. Δεν νοείται άλλωστε
ισχυρή Ελλάδα και ανάπτυξη δίχως σύγχρονη παιδεία. Και ακριβώς για
αυτόν τον λόγο απαιτεί υπευθυνότητα από όλους και δεν μπορεί να
χρησιμοποιείται για μικροκομματικά παιχνίδια προεκλογικών επιδιώξεων.
Με λύπη και προβληματισμό παρακολουθώ τις εξελίξεις του τελευταίου μήνα
στον χώρο της εκπαίδευσης και τον χαρακτήρα που πλέον έχουν προσλάβει
οι κινητοποιήσεις. Ουδείς αμφισβητεί το ότι απαιτείται αφενός αύξηση
των κονδυλίων για την παιδεία και γενικότερα του συνόλου της
εκπαιδευτικής δραστηριότητας και βελτίωση των μισθών δασκάλων και
καθηγητών. Ωστόσο η ικανοποίηση κάθε αιτήματος ακόμα και όταν είναι
βούληση της κυβέρνησης πρέπει να προσεγγίζεται υπό ένα ρεαλιστικό
πρίσμα που αφορά τις πραγματικές αντοχές της οικονομίας τη δεδομένη
χρονική συγκυρία. Είναι δέσμευση της κυβέρνησης για την μισθολογική
ενίσχυση τους και έχει οριστικοποιηθεί και ο τρόπος καταβολής στους
δασκάλους του επιδόματος των 105 ευρώ, είναι δέσμευση της κυβέρνησης
πως οι πόροι για την παιδεία θα αυξηθούν σταδιακά και θα φθάσουν στο 5%
του ΑΕΠ, ενώ το ενδιαφέρον αποτυπώνεται και στο ότι το 14% των
κονδυλίων του Δ' ΚΠΣ θα αφορά την παιδεία, που σημαίνει ότι θα
διατεθούν 600 εκ. ευρώ περισσότερα από ότι στο Γ' ΚΠΣ.
Τα παραπάνω αναγνωρίζονται και αποτελούν παραδοχή της συντριπτικής
πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, η οποία στηρίζει και ενθαρρύνει τη
μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης στην παιδεία, αλλά και στην
οικονομία, τη λειτουργία του κράτους και την υγεία. Μιας κοινωνίας που
κρατάει αποστάσεις από τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις που πολλώ δε
μάλλον που διανύουμε προεκλογική περίοδο είναι εμφανές ότι ο χαρακτήρας
τους πλέον έχει προσλάβει και πολιτικές διαστάσεις. Άλλωστε η
δημιουργία κοινωνικών εντάσεων και η έλλειψη διαλόγου -παρά τις
διαρκείς προσκλήσεις από την Υπουργό Παιδείας για ουσιαστικό διάλογο
και όχι επικοινωνιακά τρίκ- ειδικά σε έναν ευαίσθητο χώρο όπως αυτός
της παιδείας εξυπηρετεί μόνο όσους επιδιώκουν να κρύψουν την έλλειψη
πολιτικών προτάσεων και τα εσωκομματικά τους προβλήματα ενόψει μιας
κρίσιμης εκλογικής διαδικασίας. Και στην προσπάθειά τους αυτή δεν
διστάζουν αφενός να δυναμιτίζουν το μέλλον της παιδείας και των παιδιών
υιοθετώντας πρακτικές και νοοτροπίες όχι μόνο λαϊκίστικες αλλά και
επικίνδυνες αφετέρου με την πολιτική τους στάση και πρακτική να
ενθαρρύνουν ακόμη και τις καταλήξεις σχολείων.
Η κυβέρνηση όμως οφείλει να μείνει σταθερή στην πολιτική της
υπευθυνότητας και να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις που θέτουν ισχυρά
θεμέλια στην παιδεία και στηρίζονται από την ελληνική οικογένεια η
οποία είναι πλέον ώριμη και μπορεί να κρίνει και να συγκρίνει μεταξύ
της ευθύνης και της μικροπολιτικής αλλά και της πολιτικής του
μακροπρόθεσμου και συνολικού οφέλους για τη χώρα και της πολιτικής των
πρόσκαιρων κομματικών και εκλογικών επιδιώξεων που δυστυχώς για άλλη
μια φορά ακολουθεί η αντιπολίτευση.
